دو مقولة محاربه و افساد فی الارض از عناوین فقهی هستند که پس از انقلاب اسلامی به اقتضای اصل چهارم قانون اساسی وارد قوانین جزایی ایران شدند. این دو مفهوم از مفاهیم بحث‌برانگیز بوده و در باب ماهیت آنها میان فقها اختلاف مشاهده می‌شود. اما در سیر واکاوی بر اساس مستندات فقهی می‌توان به تعریفی متقن از این دو مقوله دست یافت که مطابق آن مجازات محارب، موارد مذکور در آیة محاربه و مجازات مفسدِ (غیر محارب و غیر موجبات حد یا قصاص) به دلیل عدم وجود نص، تعزیر می‌باشد که بنا بر صلاحدید حاکم اسلامی، مجازات، متناسب با جرم تعیین می‌گردد. لیکن نگاهی گذرا به عناوین مجرمانه علیه امنیت نشان می‌دهد که این دو عنوان در سیاست کیفری قانون‌گذار با دیدگاهی توسعه‌ای، در عرصه‌های گوناگونی تبلور یافته‌اند. بخش عمدة عنوان محاربه و افساد فی الارض در جرایم علیه امنیت، مربوط به مواردی است که لطماتی متوجه نظام سیاسی شود. وجود این جرم‌انگاری به دلیل اختلاط مفاهیم محاربه و بغی می‌باشد؛ حال آنکه محاربه، جرم عمومی بوده و بغی، خروج علیه حاکمیت است و هر کدام در فقه، مجازات مربوط به خود را دارند. بدین‌سان، جرایم علیه نظام سیاسی، هیچ سنخیتی با ارکان محاربه و افساد فی الارض ندارند.
حائری, محمدحسن , قبولی درافشان, سیدمحمدتقی و موسوی مشهدی, سیده قدسیه . (1391). نگرشی نو در رابطة جرم سیاسی با مفاهیم محاربه، افساد فی الارض و بغی در فقه و حقوق موضوعه. آموزههای حقوق کیفری, 9(3), 51-78.
MLA
حائری, محمدحسن , , قبولی درافشان, سیدمحمدتقی , و موسوی مشهدی, سیده قدسیه . "نگرشی نو در رابطة جرم سیاسی با مفاهیم محاربه، افساد فی الارض و بغی در فقه و حقوق موضوعه", آموزههای حقوق کیفری, 9, 3, 1391, 51-78.
HARVARD
حائری, محمدحسن, قبولی درافشان, سیدمحمدتقی, موسوی مشهدی, سیده قدسیه. (1391). 'نگرشی نو در رابطة جرم سیاسی با مفاهیم محاربه، افساد فی الارض و بغی در فقه و حقوق موضوعه', آموزههای حقوق کیفری, 9(3), pp. 51-78.
CHICAGO
محمدحسن حائری , سیدمحمدتقی قبولی درافشان و سیده قدسیه موسوی مشهدی, "نگرشی نو در رابطة جرم سیاسی با مفاهیم محاربه، افساد فی الارض و بغی در فقه و حقوق موضوعه," آموزههای حقوق کیفری, 9 3 (1391): 51-78,
VANCOUVER
حائری, محمدحسن, قبولی درافشان, سیدمحمدتقی, موسوی مشهدی, سیده قدسیه. نگرشی نو در رابطة جرم سیاسی با مفاهیم محاربه، افساد فی الارض و بغی در فقه و حقوق موضوعه. آموزههای حقوق کیفری, 1391; 9(3): 51-78.
)